Dag mama

Dag lieve mama,

45 jaar geleden heb je mij het leven geschonken. Enkele jaren later vocht je voor je eigen leven en verloor de strijd. Wat heb ik een hekel aan 14 juli en wat haat ik het ziekenhuis, waar je verbleef. Je was er geen mens, maar een nummer. Ze waren zo nalatig, waren je medisch dossier en röntgenfoto's verloren. Welke medicatie je moest krijgen wisten ze dus niet meer en ze lieten het dan ook maar zo. Ze lieten je aan je lot over. Je laatste woorden "Ann, help me", daarna kon je niet meer praten, doordat je zo uitgeput was. Ik wist dat ik je ging verliezen. We zaten hand in hand en ik praatte met je. Je reageerde door in m'n hand te knijpen. Toen de verpleegster ons zei dat het nog een kwestie was van enkel uren, deed ik je een belofte. Ik beloofde m'n dochters naar jou (Juliana) te noemen en je kneep hard in m'n hand. Julie en Jana zijn naar je toe gekomen, ook ons Yumiko. Ik weet dat je samen met papa, ons Lieve en onze Joost, goed m'n meiden zorgt, maar het gemis blijft. Ik mis jou, ik mis papa, Lieve en Joost (hoewel deze voor mij geboren werden) en ik mis m'n meisjes. Hierboven heb je rust gevonden, maar ik blijf je missen en op een dag zoals deze is het zo ontzettend moeilijk. Ik wou dat ik nog met je kon praten en dat je je kleinzonen in je armen kon sluiten. Ik heb dan ook als eerbetoon aan jou en papa, m'n zonen deels naar jullie genoemd. Onze Thomas, Sabrina, Aloïs en onze Robin, Juliana, Hermine zullen weten dat ik fantastische ouders had en al weet ik dan niet veel van papa, ik ben dankbaar dat jullie me in het leven geroepen hebben. Helaas ben ik jullie veel te vroeg verloren. Mama, ik zal me je blijven herinneren, als een hele lieve en liefhebbende moeder. Groet hierboven papa, Lieve, Joost, Julie, Jana, Yumiko en pleegpapa Evrard, die onlangs ook naar daar gekomen is. Ik hou van jullie.

xxx